เมื่อความกลัวไม่ได้อยู่แค่ในฉาก แต่ซึมเข้าไปในจิตใจผู้อ่าน

นักเขียนที่อยากให้ผู้อ่านอิน ต้องเข้าใจว่า “ความกลัว” ไม่ได้เกิดจากฉากหลอนแบบสำเร็จรูป ไม่ใช่แค่เสียงฝีเท้ากลางป่า หรือหน้าต่างที่เปิดเองในยามดึก แต่คือความรู้สึกที่คล้ายการหายใจติดขัด หัวใจเต้นผิดจังหวะ และความไม่แน่ใจว่าเราจะรอดพ้นจากบางสิ่งที่ยังไม่เห็นหน้าหรือไม่ เทคนิคการเขียนแนวระทึกขวัญจึงไม่ใช่แค่การใส่เหตุการณ์ให้เยอะที่สุด แต่คือการเลือก “จังหวะความเงียบ” ให้แม่น การตัดภาพในหัวผู้อ่านให้ค้างคา และการจัดการความรู้สึกของตัวละครให้คนอ่านรู้สึกว่า “มันอาจเกิดขึ้นกับเราได้” เทคนิคเหล่านี้ นักเขียนจำนวนไม่น้อยพลาด เพราะมัวแต่เน้นความสยองภายนอก ลืมไปว่า “ความกลัวจริง ๆ” คือสิ่งที่เรานึกในหัวเองโดยไม่ต้องมีภาพให้เห็นด้วยซ้ำ

ถ้าคุณเป็นนักเขียน อย่าคิดว่าจะเขียนฉากหลอนให้ดี โดยไม่เข้าใจคน

การเขียนความกลัวที่น่าเชื่อ ไม่ได้เริ่มต้นจากผี แต่มาจากความเข้าใจคน การสร้างตัวละครที่เหมือนคนจริง มีอดีต มีปม มีความคิดที่ไม่นิ่งเสมอ และมี “รูรั่วทางอารมณ์” ให้ผู้อ่านเห็น นั่นแหละคือจุดเริ่มของความกลัวที่เวิร์ก เพราะเมื่อผู้อ่านเชื่อว่าตัวละครคือคนจริง ๆ ความกลัวที่ตัวละครรู้สึกจึงแปรเปลี่ยนเป็นของผู้อ่านไปด้วย เทคนิคอย่างการตัดฉากให้ค้างแบบรู้สึกไม่ปลอดภัย การเน้นเสียงบางเสียงซ้ำ ๆ ในฉาก การทำให้ตัวละครรู้สึกคล้ายคนที่เคยเจอมาก่อน หรือการเล่นกับความกังวลเล็ก ๆ เช่น เสียงโทรศัพท์ที่ไม่ยอมเงียบ หรือแสงไฟหน้าห้องที่ดับแล้วติด ทุกสิ่งเหล่านี้แฝงอยู่ในบทประพันธ์ที่ดีทั้งนั้น นักเขียนที่เข้าใจจะสามารถวางลำดับความรู้สึกได้อย่างมีชั้นเชิง ไม่ต้องพึ่งคำอธิบายมาก ไม่ต้องใช้อารมณ์ดราม่า แต่ก็หลอกผู้อ่านให้ตกอยู่ในกับดักทางความรู้สึกได้อย่างแนบเนียน

ในโลกที่เนื้อหาสยองมีอยู่เต็มอินเทอร์เน็ต นักเขียนที่อยากให้คนจดจำ ต้องสร้างความกลัวที่ “ไม่พูดตรง ๆ” แต่รู้สึกได้ในทุกบรรทัด ถ้าเข้าใจจังหวะของความเงียบ ความคลุมเครือ และปมอารมณ์ที่ยังไม่คลี่คลาย ทุกประโยคของคุณก็สามารถดึงคนให้อ่านต่อไปได้เรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว และนั่นแหละคือพลังของนักเขียนสายหลอนตัวจริง